“Historias en tempos de pandemia”

Mi confinamiento.

Autor: María del Carmen Piñeiro

Si a las palabras se las lleva el viento, quién se lleva los silencios….
Una de las cosas que peor pude llevar durante este confinamiento, fue el estar tantas horas sola y en silencio; menos mal que existen los vecinos, con algunos no había hablado jamás, y ahora hay días en que hasta los extraño.
Recuerdo una tarde, poco antes de los aplausos de las ocho, que escuché una ambulancia parar en el edificio enfrente a mi piso; vi a una mujer con la que nunca había cruzado palabra llorar en la ventana, me miró y me dijo:
-Se llevan a mi madre al hospital, sospechan que le dio un ictus y no la podemos acompañar.
Se me hizo un nudo el corazón y ese día aplaudí más que nunca, llena de emoción por los sanitarios, que no sólo salvan vidas, sino que acompañaron a los mayores en los momentos de soledad y de dolor. Días más tarde, apareció la señora nuevamente en la ventana:
-Ya se recuperó y está de vuelta en casa, me dijo con una gran sonrisa.
Durante estos meses de encierro, mi calle fue totalmente reformada; pararon las obras en los peores momentos de la pandemia, pero luego se volvieron a retomar. Seguí con curiosidad el avance y los cambios que se estaban produciendo; en mi cerebro fui haciendo un croquis de como yo creía que iban a quedar: aquí irá una farola, aquí el paso de peatones, el banco para sentarse enfrente… todo me lo fui imaginando para tratar de mantener la mente ocupada y que los días pasaran más rápido.
Hubo días malos, en los que por culpa de tanto madrugar las mañanas se me
hicieron eternas; el hijo en clases telemáticas, el marido trabajando, y yo con la casa limpia, el menú organizado y sin saber qué hacer. Debo decir que aparecieron unos ángeles de la asociación Juan XXIII que me hicieron los días más llevaderos; ellas le dieron nuevamente color a tantas horas muertas y tantos silencios:
-Quiero que dibujes un árbol, me pidió Susana, dónde las ramas reflejen tus fortalezas y las raíces la razón de esas fortalezas.
Entré en pánico; ¿dibujar yo? raíces…ufff, hojas…uffff, y la mañana que me puse no era especialmente de las mejores; conseguí sacar tres raíces, pero no me salía más. Se lo envié a mi tutora, y me pidió más
-Ya salió lo que tanto tiempo estaba enterrado, ahora dime los beneficios que has sacado; enséñame esas hojas.
Al día siguiente me empecé a dar cuenta del provecho de las desgracias de mi vida; sí, el provecho de que soy fuerte, constante, organizada, y pese a los acontecimientos pasados, sigo pensando que hay más gente buena que malos; confío en ello.
Pasé miedo, mucho miedo; soy persona de riesgo ya que por desgracia estoy enferma y mis defensas después de años de tratamiento están bajo mínimos, pero aquí estoy, y todos los que quiero siguen ahí también.
Hemos pasado una pandemia, pero no está superada; busquemos lo positivo, sin bajar la guardia. Si esto se vuelve a repetir, quiero a los mismos y de la misma manera: juntos, apoyándonos y ayudándonos.
Que las palabras se las lleva el viento, espero que las mías no…
Dedicado a todos mis ángeles; gracias de todo corazón.

Salnás Confinement.

Autor: Salma Meijueiro González. 11 anos.

E de súpeto Doña Emilia deume un bico.

Autor: Teresa García Martínez y David Teira Serrano

Doña Emilia foi a miña “patroa”. Pasara un ano dende que comezara a vivir na súa “pensión”.
Ou ese foi o xogo que xogaban dous corentóns que compartían piso para divertirse a costa do noso propio delirio porque, hai vinte anos, ningún dos dous se tería imaxinado así.

Vinte anos antes, Doña Emilia era unha muller galega dunha moi boa familia que aspiraba a ser publicista. Eu aspiraba a ser filósofo. Entre os dous, o que máis papeletas tiña para rematar compartindo piso na corentena era eu. Pero Doña Emilia sentiu a chamada da selva e marchouse ao sueste asiático, a mercar e vender roupa. Seis meses de traballo e outros seis meses de lecer. A penúltima crise arruináraa e decidira establecerse e ter un fillo. Esas cousas no crepúsculo dos trinta. Non saíra. E alí estaba ela, na procura dun compañeiro de habitación para reinventarse nun tellado madrileño. Ideal para cursos de sexo tántrico, dicía.
Pola outra banda, eu gañábame moi ben a vida, mira por onde. O de compartir piso fora pura perversión, para non asilvestrarme. Así que eu era o “señorito” que pagaba puntualmente a pensión e Doña Emilia a miña patroa galega que me chamaba inútil cada vez que me levantaba tarde. Dicíame dez minutos despois de terse levantado ela. A gran beleza.
Para comezar, porque non estabamos sós. Era un edificio de pensións posmodernas, onde ninguén sabía moi ben de qué vivía o veciño. Eramos aves de coworking, que son aqueles lugares onde aparecen os que non teñen traballo. ¿Para que traballar puidendo intercambia favores? Foi Doña Emilia quen me introduciu nos saudables principios da economía colaborativa. Eu poñía os cartos, ela os favores.
– Pero si tocábame a min limpala casa!
– Quite, quite, que xa vin que estivo ocupado moitos días con esas cousas que escribe e non quero eu que perdas o tempo.
– Ai, Doña Emilia, como podería pagarlle eu isto?
– Pois, ¿e se me traes algo de froita que xa se me está esgotando?
…
– ¿Apetécelle vir esta noite á miña festa de coworking en El Amante, señorito? Haberá esas fermosas rapazas cás que me viu o outro día …
– Doña Emilia, que detalle! Onde e cando?
– Ás 21 saímos daquí, pero merque algunha boa bebida, que todos temos que aportar algo.
…

E así unha vez tras outra, eu sorría e deixábame. Porque non podiamos parar de rir. Doña Emilia tiña o encanto daquelas mulleres ás que nunca se lles negara nada por belas. E aínda que xa roldaba os 50, tiña todo o oficio que da estar sempre sorrinte e medio espida na casa.
– Señorito, cúbrase e non me ande así pola casa
– Pero se vostede dixo que era nudista cando entrei, Doña Emilia
– Xa, pero non mo imaxinaba eu así de esculpido

Algunha das noites que volvía máis tarde ca ela, a escoitaba xemer no seu cuarto. Non estaba sola, pero eles desaparecían antes de que eu me levantase.
– Bos días, Doña Emilia, durmiu vostede ben?
– Divinamente, señorito, non ve o aura co que me ergo?
A tensión sexual pasados os corenta é marabillosa, pero combina mal coa pobreza. Porque, temíame, se me deixaba levar polos meus desexos, tería que pagar máis da conta (e eu era un filósofo, non un home rico).
E Doña Emilia non ía deixarse levar polos seus:
– Meu Deus, señorito! ¿Tómame por unha lercha? Vostede pague a súa pensión, e cale, que bastante temos co que temos.
Ben sabía ela, que nada disporíame a pagar máis gustoso que o desexo, non a súa consumación.
E así, entre desexos e risas, transcorreu un ano. Ata que chegou a COVID.
As epidemias son unha cousa moi mala. Pero para a nosa pensión, a corentena foi moito peor. De súpeto, a economía colaborativa esgotouse. No noso edificio, ninguén quería favores que despois tivese que devolver, porque ninguén tiña un can. Se os veciños (seus amigos!) petaban na porta, Doña Emilia prohibíame abrir.
– Quite, quite, señorito, que pola caridade entra a peste.
E de pronto, xa non estabamos todo o día fóra da casa nin saímos tódalas noites. De súpeto, convivíamos. Mañá, tarde e noite. A risa xa non era contaxiosa. En realidade, procurabamos que nada fose contaxioso, evitándonos todo o tempo, cada un na súa habitación. Eu co meu ordenador, ela co seu teléfono. Cando un tusía, había un tenso silencio.

– Ah, o carallovirus, señorito, que mala vida nos está a dar.
Doña Emilia estaba angustiada polas noticias. Xa pasaba unha semana de encerro e non había día sen novas dalgún amigo seu acudindo a urxencias.
– ¡Pero si a este deixeille a miña tablet no coworking, señorito ☹!
– Pero se estiven con esta nunha sesión de movemento creativo, rodando polo chan non fai nin dez días!
– ¡Miña nai, pero si ese pasou a outra noite murmurándome obscenidades na orella en El Amante!
…
Pasara unha semana e Doña Emilia parecía cada vez máis a patroa dunha pensión, pero do XIX, envolta no seu chal e angustiada polas desgracias do mundo, ignorándome todo o tempo, falando só para queixarse e despois retornar o seu cuarto. Onde seguían repenicando os whatsapps. E a cada campaíña, un suspiro …
E aquí é, doutora, onde sucedeu o incrible. Pero tes que me xurar que todo o que che diga agora quedará entre nolos dous.
– Imos ver, prof, eu fun primeiro a súa alumna; despois a súa amiga; pero é que ademais tamén son médico: confidencialidade, segredo profesional, consentimento informado … todo iso, prof.

Habían de ser as sete da mañá cando sentín que abrían a porta do meu cuarto e, de sócate, o seu corpo espido entre as miñas sabas. E durmo nu.
Cando virei, aínda adormecido, para dicir “que fas, Doña Emilia?”, ela bicoume, esvarando por riba de min, inmobilizándome co seu corpo, quebrando os meus beizos que non se resistían.
Un ano de risas e desexos, unha semana de illamento, e de pronto Doña Emilia beixábame coma se o mundo acabase. Eu deixábame facer. Namentres a excitación espertábame lentamente, os bicos volvíanse máis longos e profundos.
Debemos pasar horas beixándonos, tocándonos, montándonos, sen dicir unha palabra, sen berrar, na escuridade. Ata que nos quedamos durmidos. Cando espertei quixen dicir algo, pero ela interrompeu cun “cale, cale, señorito”. E retornou á súa habitación.

– Prof, a escena é moi erótica e de seguro que o pasaron moi ben, pero dígolle: esta quere algo. Xa lle pagou a renda do mes?
Aí está, doutora, non só lle pagara, senón que antonte descubrín que ten cartos! Resulta que a súa familia tiña un pazo na Coruña que venderon xusto antes desta leria e tocoulle un bo pico. Pero ela non mo contou, disto decateime porque, coma sempre, non entendía os papeis do banco e alí me tivo, unha hora interpretándollos.
Onte saíu da casa sen dicir nada, volveu despois dunhas horas sen darme explicacións. Ao día seguinte, o whatsapp sonou e en vez dun suspiro, seguiu un berro de alegría
– Señorito! É negativo!
– Que é negativo, Doña Emilia?
– A proba do Covid, cacho inútil, estou san!
– Doña Emilia, isto hai que celebralo!
E fun a abrazala, medio espido, e co meu sexo bastante visible.
– Pero quita, home, non te me achegues, non ves que estou san? Sácate de aí, non me vaias pegar algo.
Non entendo nada, doutora.
– Pois para que o entendas, prof, contareiche unha historia.

Onte, como cada noite antes de comezar unha garda, acordeime da miña avoa Suca.
Ela nacera no 18. O ano da gripe. Miña nai foi a única embarazada do pobo que non morreu, dicía. Así o contaba. Sen máis.
Parecíalle normal: a súa nai e os seus oito fillos eran do grupo 0 negativo. E o médico, don Manuel (que era moi bo, porque lle sajara medio peito sen tremerlle o pulso por unha mastite, cando naceu o meu tío) dixéralle que nunca ningún enfermaría.
Nalgún momento alguén da familia confundiu o cero ca letra O.
A miña avoa, que cando cumprín os 11 anos, anuncioume que despois de morrer non hai NA DA. NADA.
– Nada? Pero como nada? Será coma estar durmida?- Pregunteille.
Non -respondeume-, tampouco: NA DA

Así era ela. Descrente de todo, pero con fe cega na súa O negativa
– Somos da O! Non collemos infeccións. Son doante universal. A todo o mundo lle vale o meu sangue!
Tal foi a convicción na O, que os oito irmáns fixéronse coñecidos por coidar os tuberculosos do pobo na posguerra. ¿Había unha EPI mellor?
Daquela experiencia, a miña avoa reveloume dúas verdades:
– Coidado cos homes covardes! Un home con medo é o peor. Cando descubrían que tiñan tuberculose, bicaban ás súas mozas para non estar sós.
– Coidado coa xente aprehensiva! Nunca sexas aprehensiva!
¿Entendeu, prof?
¿Que había de entender, doutora?
– Pois que Doña Emilia é unha medorenta, home! Pensando que collera o coronavirus, bicoulle para non quedar soa na pensión. E agora que sabe que ela está sa, xa non se achegará a vostede nunca máis.
– Pero … e como lle digo eu agora que son positivo asintomático?